Przejdź do głównej zawartości

hold the line!

Wpatrywałam się w szybę autobusu. Może nawet "wpatrywałam się" to za mało powiedziane, po prostu wbijałam w nią wzrok. To nie tak, że chciałam podziwiać widok za oknem – w Anglii o tej porze roku cały czas deszcz. Jedyne, o czym marzyłam, to moment, w którym będę mogła wysiąść. Nawet jeśli miałabym wracać do domu w tej ulewie, co byłoby dla mnie utrapieniem, bo nie znosiłam deszczu. Wszystko jednak było lepsze od spędzania czasu w tym autobusie.
Wiedziałam, że niechęć, którą czułam do swojej klasy, była dziwna pod niemalże każdym względem. Mogłam to krótko podsumować: nie znosiłam faktu, że istnieli. Denerwowali mnie swoją arogancją nie tylko wobec nauczycieli, ale i rówieśników. Irytowało mnie to, że ich wartości były inne od moich – mnie zależało na tym, by zostać kimś, a ich, żeby mieć. A kiedy przekręcali moje imię i wyzywali przez moje pochodzenie, miałam już dosyć. Moim największym marzeniem – no, może niekoniecznie największym, ale bardzo ważnym w moim życiu – było nałożenie wszystkich koszy na śmieci tym bałwanom.
Zwłaszcza tych, w których co raz lądowały moje rzeczy.
Teraz oni wszyscy siedzieli na fotelach, dobrze się bawili i śpiewali różne piosenki. W takich chwilach myślałam, że fajnie byłoby zintegrować się i bawić razem z nimi. Czasami pragnęłam tego, by wszyscy mnie zaakceptowali.
Ale to było niemożliwe. Tak jak niemożliwe było to, bym nagle straciła tę azjatycką urodę, azjatyckie imię i wszystko, co było z Azją związane.
Głosik w mojej głowie szepczał "tak, Sooyeon, to jest twoja wina, to ty nie umiesz się zgrać z resztą – popatrz chociażby na tamtego idiotę, który też nie jest Anglikiem, a jakoś wszyscy go lubią".
Wtedy popatrzyłam na Yifana – Chińczyka, który angielskim władał biegle. Opowiadał jakiś żart swoim kolegom, podkreślając niektóre słowa gestami. Śmiali się do rozpuku, dopóki ten zabawny chłopak nie spojrzał w moją stronę.
Zmarszczył brwi, a ja tylko odwróciłam głowę, od razu udając, że za oknem jest coś interesującego. Nie chciałam, żeby znowu ktoś zażartował sobie ze mnie w ten głupi sposób. Uch, to było naprawdę denerwujące.
Autobus stanął w chwilowym korku, dlatego wypatrywałam rzeczy, na której mogłabym zawiesić swoją uwagę.
Zobaczyłam ją.
Zobaczyłam dziewczynę, która wspinała się na barierkę mostu.
Niewiele myśląc, po prostu podbiegłam do drzwi, naciskając odpowiedni przycisk. Kiedy już się otworzyły, niemalże od razu wybiegłam na ulicę, próbując do niej pobiec. Przeciskałam się pomiędzy samochodami, równocześnie patrząc też na nią, by nie stracić jej z pola widzenia.
Stała już na barierce.
Wpatrywała się we mnie tak intensywnym wzrokiem, że aż zakręciło mi się w głowie. Czy to możliwe, żeby ktokolwiek tak umiał?
– Nie rób tego! – chciałam krzyknąć, ale nie mogłam wykrztusić z siebie ani słowa. Zamiast tego zaczęłam wymachiwać rękami, pokazując, żeby do mnie podeszła.
Nic z tego.
Ona po prostu położyła palec na ustach, po chwili wymownie patrząc na niebo.
Sprawiała wrażenie, jakby jednak chciała do mnie podejść, jednak już po chwili poślizgnęła się i spadła.
Dopiero teraz zdołałam krzyknąć i zwyczajnie się rozpłakałam, słysząc, że coś nielekkiego wpadło do rzeki.

Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że można zadać sobie pytanie, co wyglądało bardziej żałośnie – rozpłakana dziewczyna stojąca na środku ulicy i wpatrująca się w barierkę mostu, tabuny kierowców nawet niestarający się jej wyminąć czy może uczniowie, którzy nie potrafili zrobić niczego, a jedynie przyglądać się zaistniałej sytuacji?



_____

Tytuł jest roboczy, bo może go zmienię, może nie.

Możliwe też (lub nie) jest to, że powracam. Nie było mnie tu długo, wiem. Nie mam pojęcia, czy kiedykolwiek wrócę do PK – na pewno musiałabym zacząć wszystko od nowa. Ostatnio zaczęłam to czytać i, szczerze mówiąc, sama gubię się w tej całej akcji.

Postaram się mimo wszystko wpadać tu częściej i zapełniać bloga swoimi pomysłami.

Do zobaczenia ;)

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

#2

Życie staje się niesamowicie trudne, kiedy z dnia na dzień tracisz oparcie we wszystkich i postanawiasz uciec. Ot tak, pozostawiasz całe swoje życie za sobą i uciekasz. Od odpowiedzialności, obowiązków, całej przeszłości. Jedynym, co na ciebie czeka, jest przyszłość pełna blasku.

#o51. Kamila

Hej :3. W końcu postanowiłam wrócić do tego bloga. Na razie zawiesiłam opowiadanie, jednak na pewno kiedyś do niego wrócę ^^. A teraz mój kolejny słaby wytwór bez tytułu. Tak, wiem, że jest krótki. Dziewczyna przebudziła się i wyjrzała przez okno. Mimo tego, że jej okno znajdowało się na pierwszym piętrze, na trawie zobaczyła poranne kropelki rosy. Dzień zaczynał się wprost fantastycznie. Szkoda tylko, że był to poniedziałek i znów zaczynał się kolejny tydzień szkoły. - Ach... - westchnęła cicho i zaczęła wpatrywać się w ogród wypełniony pięknymi kwiatami. Z zamyślenia wyrwało ją pukanie do drzwi pokoju. - Tyśka, otwieraj! Za pół godziny musisz wyjść do szkoły! - usłyszała stanowczy głos matki, która najwyraźniej była czymś bardzo zdenerwowana. Nastolatka zdusiła w sobie jęknięcie i wolno skierowała się w stronę szafy. ***** - Dzień dobry, nazywam się Elżbieta Zawadzka i będę uczyła was fizyki. Wiem, że to może trochę nieodpowiednie, zmieniać nauczycielkę w trze

#o43. "Cambio dolor..."

Witajcie! :) Mam nadzieję, że szablon jest ładny. Napisałam kolejny rozdział, który jest dość długi. Miałam dość dużo weny i zapisałam swoje pomysły ^^. A, i jeszcze jedno. Dziękuję Wam za 1,600 wyświetleń na blogu. To dla mnie naprawdę dużo. No dobrze, to rozdział 8. ~*~ - Faragondo, ale dlaczego musimy ją odnaleźć? Co się stało? - zapytała Flora. - Jak wiecie, zniknęła, a musimy powiedzieć jej coś bardzo ważnego. To znaczy, ja i jej mama. To naprawdę pilne! - A... czy to dotyczy nas, czy tylko Stelli? - powiedziała Tecna, bawiąc się kosmykiem włosów. Nie interesowała jej ta cała sytuacja. Chciała tylko zdobyć Magicalix, zresztą tak jak pozostałe czarodziejki oprócz Flory. - To dotyczy tylko Stelli i jej koleżanki. Wyruszajcie na Ziemię. - odparła Faragonda i zanim Winx się spostrzegły, były już w Gardenii. - Ale zrobiła się chamska, nie dała się nam odpowiednio ubrać! - odezwała się bezczelnie Aisha. - Aisha! Dlaczego się tak odzywasz?! Wcześnie