Przejdź do głównej zawartości

hold the line!

Wpatrywałam się w szybę autobusu. Może nawet "wpatrywałam się" to za mało powiedziane, po prostu wbijałam w nią wzrok. To nie tak, że chciałam podziwiać widok za oknem – w Anglii o tej porze roku cały czas deszcz. Jedyne, o czym marzyłam, to moment, w którym będę mogła wysiąść. Nawet jeśli miałabym wracać do domu w tej ulewie, co byłoby dla mnie utrapieniem, bo nie znosiłam deszczu. Wszystko jednak było lepsze od spędzania czasu w tym autobusie.
Wiedziałam, że niechęć, którą czułam do swojej klasy, była dziwna pod niemalże każdym względem. Mogłam to krótko podsumować: nie znosiłam faktu, że istnieli. Denerwowali mnie swoją arogancją nie tylko wobec nauczycieli, ale i rówieśników. Irytowało mnie to, że ich wartości były inne od moich – mnie zależało na tym, by zostać kimś, a ich, żeby mieć. A kiedy przekręcali moje imię i wyzywali przez moje pochodzenie, miałam już dosyć. Moim największym marzeniem – no, może niekoniecznie największym, ale bardzo ważnym w moim życiu – było nałożenie wszystkich koszy na śmieci tym bałwanom.
Zwłaszcza tych, w których co raz lądowały moje rzeczy.
Teraz oni wszyscy siedzieli na fotelach, dobrze się bawili i śpiewali różne piosenki. W takich chwilach myślałam, że fajnie byłoby zintegrować się i bawić razem z nimi. Czasami pragnęłam tego, by wszyscy mnie zaakceptowali.
Ale to było niemożliwe. Tak jak niemożliwe było to, bym nagle straciła tę azjatycką urodę, azjatyckie imię i wszystko, co było z Azją związane.
Głosik w mojej głowie szepczał "tak, Sooyeon, to jest twoja wina, to ty nie umiesz się zgrać z resztą – popatrz chociażby na tamtego idiotę, który też nie jest Anglikiem, a jakoś wszyscy go lubią".
Wtedy popatrzyłam na Yifana – Chińczyka, który angielskim władał biegle. Opowiadał jakiś żart swoim kolegom, podkreślając niektóre słowa gestami. Śmiali się do rozpuku, dopóki ten zabawny chłopak nie spojrzał w moją stronę.
Zmarszczył brwi, a ja tylko odwróciłam głowę, od razu udając, że za oknem jest coś interesującego. Nie chciałam, żeby znowu ktoś zażartował sobie ze mnie w ten głupi sposób. Uch, to było naprawdę denerwujące.
Autobus stanął w chwilowym korku, dlatego wypatrywałam rzeczy, na której mogłabym zawiesić swoją uwagę.
Zobaczyłam ją.
Zobaczyłam dziewczynę, która wspinała się na barierkę mostu.
Niewiele myśląc, po prostu podbiegłam do drzwi, naciskając odpowiedni przycisk. Kiedy już się otworzyły, niemalże od razu wybiegłam na ulicę, próbując do niej pobiec. Przeciskałam się pomiędzy samochodami, równocześnie patrząc też na nią, by nie stracić jej z pola widzenia.
Stała już na barierce.
Wpatrywała się we mnie tak intensywnym wzrokiem, że aż zakręciło mi się w głowie. Czy to możliwe, żeby ktokolwiek tak umiał?
– Nie rób tego! – chciałam krzyknąć, ale nie mogłam wykrztusić z siebie ani słowa. Zamiast tego zaczęłam wymachiwać rękami, pokazując, żeby do mnie podeszła.
Nic z tego.
Ona po prostu położyła palec na ustach, po chwili wymownie patrząc na niebo.
Sprawiała wrażenie, jakby jednak chciała do mnie podejść, jednak już po chwili poślizgnęła się i spadła.
Dopiero teraz zdołałam krzyknąć i zwyczajnie się rozpłakałam, słysząc, że coś nielekkiego wpadło do rzeki.

Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że można zadać sobie pytanie, co wyglądało bardziej żałośnie – rozpłakana dziewczyna stojąca na środku ulicy i wpatrująca się w barierkę mostu, tabuny kierowców nawet niestarający się jej wyminąć czy może uczniowie, którzy nie potrafili zrobić niczego, a jedynie przyglądać się zaistniałej sytuacji?



_____

Tytuł jest roboczy, bo może go zmienię, może nie.

Możliwe też (lub nie) jest to, że powracam. Nie było mnie tu długo, wiem. Nie mam pojęcia, czy kiedykolwiek wrócę do PK – na pewno musiałabym zacząć wszystko od nowa. Ostatnio zaczęłam to czytać i, szczerze mówiąc, sama gubię się w tej całej akcji.

Postaram się mimo wszystko wpadać tu częściej i zapełniać bloga swoimi pomysłami.

Do zobaczenia ;)

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

#1

Czarodziejka Słońca i Księżyca powoli zaczęła się przebudzać. Kiedy już podniosła się i usiadła na łóżku spojrzała w okno. Pogoda wskazywała na to, że dzisiaj będzie nieprzyjemnie. Można było powiedzieć, że zanosiło się na burzę. Westchnęła. Źle znosiła tę pogodę jako księżniczka Solarii przyzwyczajona do upałów. Zaczęła przypominać sobie sen, w którym nawiedziła ją tajemnicza postać. Nie miała pojęcia, kto to może być - być może wróżka, a może jasnowidz. "Szczęście okaże się domkiem z kart, a w Twoim sercu wypali się ostatnia iskierka nadziei". OSTATNIA. ISKIERKA. NADZIEI. Czarodziejce zachciało się śmiać, w końcu miała wręcz idealne życie. Rodzice, którzy znów postanowili się ze sobą zejść, przystojnego i kochającego chłopaka oraz wspaniałe przyjaciółki. "To był jedynie zły sen, o którym powinnam zapomnieć", uznała i sięgnęła po swój notes, w którym zapisała sobie przemyślenia, tak jak to zawsze robiła. Ot tak, gdyby nagle tego wszystkiego zapom...

#o56. "I don't want a lot for Christmas..."

"...There's just one thing I need: I don't care about the presents underneath the Christmas tree. I just want you for my own more than you could ever know. Make my wish come true - all I want for Christmas is you!" Notka poświęcona osobom, które regularnie czytają mojego bloga lub weszli na niego jeden jedyny raz. Życzę Wam dobrych, spokojnych świąt (w końcu jeszcze są święta xd), miłego kolędowania. Zdrowia, szczęścia, pomyślności. Dobrych ocen, znalezienia swojego miejsca na świecie i spełnienia marzeń. Wiem, że trochę krótko i skromnie napisałam, ale to od serca.

#o16. And that's the end x3

Hej. Dawno nie pisałam. Dlaczego? Szkoła goni. Już wiem, że będę miała średnią powyżej 5,0 i bardzo mnie ten fakt cieszy. Kto by się nie cieszył z takiej wysokiej średniej? XD *** No, cóż. Ostatnio byłam na urodzinach u znajomej. Na początku było nudno, ale później się rozkręciło. Nagrywałyśmy filmiki, jak moje kumpele robią z siebie idiotki :D. Było śmiesznie... i naprawdę zabawnie. *** Taak, będzie jeszcze jedna dyskoteka!!! Och, jak ja się cieszę jak my się cieszymy ^^. Jeszcze jedna będzie, i może znowu będzie tak... szalenie. No i dam nie oficjalny hymn naszej klasy: W każdym razie to jest Toca Toca Fly Project. Fajna melodia, posłuchajcie jej. *** Będzie także rajd rowerowy. Jestem na tak! Byłam rok temu, i 2 lata temu, i bardzo mi się podobało. Było super. Bardzo się cieszę, że będzie kolejny. *** No i rozstrzygnięcie szkolnego "Mam Talent!". Od razu piszę, że nie występuję. *** No, to chyba tyle z mojej krótkiej notki. Na razie ;*.